De schrijvers zijn er weer!

Door: Roos Visser, bibliotheek Transvaalkwartier / Schilderswijk

In maart en april leggen we in bibliotheek Schilderswijk en bibliotheek Transvaalkwartier al sinds 25 jaar voor een paar weken de rode loper uit. We krijgen dan namelijk hoog bezoek uit het hele land: kinderboekenschrijvers!



Hans Kuyper denkt diep na...

Niet minder dan 22 kinderboekenschrijvers bezoeken rond deze tijd onze twee filialen om daar gedurende een paar uur oog in oog te staan met enthousiaste leerlingen van wel 10 verschillende scholen. Deze leerlingen hebben zich al weken van tevoren voorbereid. Dat begint natuurlijk door in de klas zoveel mogelijk boeken te lezen, maar ook door vragen te bedenken die ze de schrijver kunnen stellen. Vragen als: Hoe oud bent u? en Bent u getrouwd? worden tijdens het bezoek afgewisseld met diepere vragen zoals ‘Heeft u wel eens getwijfeld aan uw schrijverschap?’ en ‘Weet u van tevoren hoe uw boek gaat aflopen?’. Dan staat zelfs de meest ervaren schrijver wel eens met een mond vol tanden.   



Peter Vervloed speelt een Beatlesnummer.



Niet alleen voor de leerlingen, maar ook voor ons als bibliotheekmedewerker zijn deze bezoeken vaak een feestje. Want dan zien we dat schrijvers naast schrijven vaak ook nog vele andere talenten hebben! De meesten kunnen in ieder geval adembenemend vertellen, en een enkeling kan daarnaast ook nog fantastisch tekenen, speelt zonder moeite een zwaardgevecht na of kan mooi gitaar, accordeon of fluit spelen. De kinderen zitten dan op het puntje van hun stoel, en dat levert mooie taferelen op.



Natuurlijk wordt een bezoek altijd afgesloten met een handtekening van de schrijver, als bewijs dat de kinderen hem of haar echt hebben ontmoet. Een mooi moment was bijvoorbeeld tijdens het bezoek van Mirjam Oldenhave. Een jongen leende zijn pen aan Mirjam uit om haar handtekening te krijgen. Toen hij hem terugkreeg riep hij blij: ‘Ik was deze pen nooit meer!’ Waarop een klasgenootje droog antwoordde: ‘Wie wast er nou zijn pen?’    



Er wordt ademloos geluisterd.





Een schatkist vol sprookjes

Door: Eveline van Stuijvenberg, bibliotheek Laakkwartier / Transvaalkwartier

Samen met collega Roos zit ik aan tafel. Nou ja, zitten…. we stuiteren rond een tafel waarop een groot sprookjesboek ligt. We zijn het project ‘Ssst, luister… een sprookje’ aan het updaten, met nieuwe kennis, nieuwe ervaringen en vooral heel veel enthousiasme. Roos en ik zijn allebei opgegroeid met sprookjes en we zouden wel een hele boekenkast willen proppen in de vier lessen die we op scholen gaan geven. Maar ook hier geldt: kill your darlings…… Stuk voor stuk moeten de leukste sprookjes het ontgelden ten faveure van andere, nòg leukere sprookjes. We proberen een mix te vinden tussen bekende klassiekers, wat onbekendere en onze eigen (dertig!) favorieten….

Roodkapje, Hans en Grietje en De Gelaarsde Kat winnen de strijd en de laatste les doen we een knotsgekke sprookjesquiz met de leerlingen. Natuurlijk wordt er ook elke les geknutseld, glunderen we een gaan aan de slag met prototypes, kleurplaten etc.

“De eerste les komen we binnen met een grote gouden spookjeskist” hadden we bedacht. Deze kist was al gemaakt en prachtig beschilderd door collega Stefan. En zo kom ik de klas binnen. Natuurlijk zeg ik, sjouwend met de zware kist, eerst de kinderen gedag. In koor roepen ze terug: goeiemiddag juffrouw……. En dan blijft het even stil. Met één blik op de kist roept er eentje: juf SPROOKJE! En dat zal de komende vier weken mijn bijnaam blijven op deze school. Een naam die ik met trots draag.

De leerlingen kennen al best veel sprookjes, maar laten zich elke les met veel enthousiasme meeslepen in weer een sprookje. Sterker, ze kunnen haast niet wachten: aan het einde van de les vragen ze meteen wat we de volgende les gaan doen, maar dat verklap ik natuurlijk nog niet……

Na vier lessen laat ik een klas vol doorgewinterde spookjesliefhebbers achter, net zo stuiterend van enthousiasme als Roos en ik waren toen we deze lessen bedachten. Wat kan het toch heerlijk zijn om je enthousiasme te delen! Ik kan alleen maar zeggen: “en ze lazen nog lang en gelukkig….!”

Het oudste gedicht van Nederland op de Paul Krugerschool

Door: Liesbeth Bouman, bibliotheek Transvaalkwartier



Het eerste project dat ik in het nieuwe schooljaar gegeven heb, was: ‘Gedicht in zicht’. Gegeven aan de groepen 5 t/m 8 van de Paul Krugerschool.

Ik had er erg veel zin in. Aan het begin van de eerste les is het enthousiasme voor poëzie bij sommige kinderen nog ver te zoeken, maar ik vind het altijd leuk om te zien hoe die kinderen hun mening bijstellen gaande het project. Natuurlijk is het ook fijn om te merken hoeveel plezier ze aan het dichten en het voordragen beleven.

De bedoeling van deze poëzielessen is dat kinderen leren dat iedereen anders naar een gedicht kan kijken. Ze vormen hun eigen gedachten en ideeën over een gedicht.

Om dit duidelijk te maken mochten de leerlingen eindelijk eens op hun tafels staan! Zo hebben ze anders naar hun klas gekeken. In groep 7a hebben de leerlingen het volgende gedicht verzonnen:

Ik zie puntjes in het plafond
De vloer is ineens verder weg
Ik lijk wel een reus
Ik zie ineens het schoolplein
We zien een andere wereld

We hebben ook naar verschillende soorten gedichten gekeken waaronder het oudste gedicht van Nederland. Ik heb verteld dat een gedicht een vorm, ritme en soms rijm heeft. De meester en ik waren blij verrast over de leuke, originele en vooral erg mooie en goed doordachte gedichten! De kinderen hebben ontdekt dat iedereen kan dichten.